Hooglanders - 1
Man

“Kleed je maar weer aan, Leo, het is niet wat je denkt,” zei de arts. Ze kenden elkaar van het golfen. Leo was de laatste tijd kortademig. “Voor de zekerheid stuur ik je naar het testcentrum hier in de stad, maar het is alleen om je niet met lege handen te laten. Je longen zijn niet meer wat ze lang geleden ooit waren, maar we weten dat dat niet met onze modeziekte te maken heeft.” Hij had Alpha-1, een gevaarlijke en erfelijke longkwaal. Die diagnose had hij jaren geleden al gekregen, maar hij was al die tijd nog goed gebleven. Leo, over de zeventig, was ervan uitgegaan dat hij het eeuwige leven had, maar hij dacht: je weet nooit. De Amersfoortse Kei, zo noemden ze hem wel. Wat er ook in de stad of in dit deel van het land gebeurde, hij was erbij. Altijd die kerel met de geruite pet die overal bovenuit stak, of het nou de paardenrennen waren, of de veiling van een boelhuis. Hij kende iedereen, en de mensen die hij niet kende, daar maakte hij meteen een praatje mee. Waardoor die die dan ook weer kende.

Het is niet dat hij alleen maar geluk heeft gekend. Zijn huwelijk is gestrand, en één van zijn zoons is overleden; nota bene aan de erfelijke longziekte die Leo aan hem heeft overgedragen. Alles lijkt van hem af te glijden.

Leo is altijd handig geweest met woorden. Niet zo met zijn handen. Nou ja, hij deed wel veel met zijn handen. Vooral heel veel schudden. Andere handen, dus. Op schouders kloppen. Bij vrouwen waren zijn handen ook erg in de weer. Op veilingen hoefde hij maar een kootje te bewegen. Maar hij was linkshandig, aan allebei de kanten. Hij wist wel altijd zijn handen te leggen op goeie koopjes. Daar had hij gevoel voor.

Een handelsman, dus. Voor een internationale kledingfabriek was hij inkoper, al in de jaren vijftig. De zaak stuurde hem de hele E.E.G. door. Op de Nederlandse vestiging had hij Janneke ontmoet, een knappe sprankelende blondine. Haar collega’s hadden haar wel gewaarschuwd: hij heeft een radde babbel, hij zegt dat hij je leuk vindt en dat meent hij ongetwijfeld, maar hij had in het algemeen wel oog voor vrouwelijk schoon. En alle meiden liepen met hem weg. Janneke dacht: ik ben daar toch bij? Ik ben overal hier op de fabriek. Dat was ook wel zo.

Ze waren het mooist denkbare bruidspaar. Leo zat strak in het pak, en zijn kop met de brede lach topte het af. Janneke leek voor hem gemaakt. Janneke had natuurlijk voor die ene keer de halve fabriek aan het werk gezet op haar jurk en dat was eraan af te zien, de mousseline meanderde royaal. Het was een mooie tijd. Maar het was vooral voor Leo een mooie tijd. Janneke had een glansrol in het geheel, maar ja, toen kwamen er kinderen. Leo leefde zich uit in zijn werk. De fabriek werd overgenomen door een groter kledingmerk, en dat was alleen maar in zijn voordeel. Leo had een fijne neus voor stoffen, en die moesten overal vandaan komen. Anderen in het bedrijf volgden de media om op de hoogte te blijven van de laatste mode, maar wat Leo heel goed kon, was samenwerken. Of moeten we zeggen: anderen overtuigen van zijn inzichten? De mode ontwikkelde zich in de jaren zestig, en de handel werd internationaler. Als inkoper kon Leo de wereld over. Hij zocht de stoffen voor de merken waarvoor hij inkocht als het even kon in landen waar het volk wist te leven, en zich wist te kleden. Italië werd zijn voornaamste jachtterrein.

Janneke had het niet slecht in haar ruime moderne tussenwoning, en ze genoot van het moederschap. En bij tijd en wijle, als één van de kinderen net de luiers ontgroeid was, kon ze het kind meenemen naar de fabriek, waar het in de creche kon.

Nu zijn we een generatie verder. Leo is een echte familieman, maar wat wil je ook? Zou je geen familieman zijn met zo’n aanhankelijke vrouw, die een liefhebbende moeder is en met zulke fijne kinderen? Zou het je niet aan het hart gaan, als één van je zoons ziek werd, en je, met alles wat je toch in je macht had, toch niets voor hem kon doen?

ga door naar de volgende aflevering, Zoon